Ин пояи сунъиигандум, гарчанде ки танҳо як асари санъат аст, қариб таҷдиди комили ҷозибаи табиат аст. Шохаҳои сегона, мисли боришоти солҳо, шодмонии ҳосил ва тухми умедро ҷамъ мекунанд. Ҳар як донаи гандум пур ва дурахшон аст, гӯё он тӯҳфаи Модар-Замин бошад ва одамон наметавонанд худро аз он дур кунанд, ки онро нарм ламс кунанд ва ҳарорати табиатро эҳсос кунанд.
Ранги он баланд нест, аммо зебоии ором дорад. Зарди тиллоии равшан дар зери офтоб махсусан гарм ба назар мерасад, гӯё офтоб нарм реза шуда, ба ин шохаи гандум пошида шудааст. Вақте ки насим мевазад, он оҳиста ларзида, гӯё бо овози паст достони нашъунамо ва ҳосилро нақл мекунад.
Ин як симулятсияи оддии як шохаи гандум аст, аммо ба ман хотираҳои беохир ва таъсирбахш овард. Ин на танҳо як навъ ороиш, балки як навъ ғизои маънавӣ низ аст. Ҳар вақте ки ман хаста мешавам, он ҳамеша метавонад ба ман оромӣ ва тасаллӣ бахшад, бигзор ман дар ин ҷаҳони пурғавғо порае аз замини поки худро пайдо кунам.
Барои оро додани он ба суханони гулдор ва барои ифодаи он ба шаклҳои мураккаб ниёз надорад. Танҳо як шохаи гандум кофист, ки мо гармӣ ва зебоиро аз қаъри дил эҳсос кунем. Шояд ин қудрати соддагӣ бошад. Соддаӣ бозгашт ба зебоӣ, бозгашт ба муносибати ҳақиқӣ аст. Дар ҷаҳони мураккаб, мо ба чунин соддагӣ ниёз дорем, то хоки рӯҳро бишӯем, аслиро пок ва зебо пайдо кунем.
Бисёр вақт мо ҳамеша аз пайи он чизҳои зебо ва мураккаб меравем, аммо вуҷуди содда ва зебои атрофи худро нодида мегирем. Дар асл, хушбахтии ҳақиқӣ аксар вақт дар ин чизҳои ба назар оддӣ пинҳон аст. То он даме, ки мо дили худро барои эҳсос кардан, таҷриба кардан равона мекунем, мо метавонем зебоии беохирро дар зиндагӣ пайдо кунем.
Вақти нашр: 02 апрели соли 2024