ពេញមួយដំណើរជីវិតយើងតែងតែជួបប្រទះនឹងរបស់ស្អាតៗដែលប៉ះចិត្តយើងដោយមិននឹកស្មានដល់។ ចំពោះខ្ញុំ ភួងផ្កាប៉េនី ផ្កាម្លិះផ្កាយ និងក្លិនយូកាលីបទូស គឺជាក្លិនក្រអូបប្លែក និងបន្ធូរអារម្មណ៍នៅក្នុងគ្រាដ៏កក់ក្តៅ។ វាត្រូវបានដាក់យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់នៅជ្រុងមួយនៃបន្ទប់ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងថាមពលស្ងប់ស្ងាត់របស់វា វាលួងលោមព្រលឹងខ្ញុំ និងធ្វើឱ្យថ្ងៃធម្មតានីមួយៗភ្លឺស្វាង។
ផ្កាប៉េអូនីនោះ ដូចជាកំពុងលេចចេញពីគំនូរបុរាណមួយ គឺដូចជាទេពអប្សរដែលមានភាពឆើតឆាយ និងភាពទាក់ទាញដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ជាមួយនឹងឥរិយាបថដ៏ប្រណិតជាច្រើន។ ផ្កាយដុះកន្ទុយមើលទៅដូចជាផ្កាយភ្លឺចែងចាំងនៅលើមេឃពេលយប់ ជាច្រើន និងតូចៗ រាយប៉ាយនៅជុំវិញដើមប៉េអូនី។ ដើមយូកាលីបទូស ជាមួយនឹងស្លឹកពណ៌បៃតងស្លេករបស់វា គឺដូចជាខ្យល់បក់ដ៏ស្រស់ស្រាយ ដែលបន្ថែមភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងភាពធម្មជាតិដល់ភួងផ្កាទាំងមូល។
នៅពេលដែលកាំរស្មីព្រះអាទិត្យដំបូងបានចាំងចូលតាមបង្អួច ហើយធ្លាក់មកលើភួងផ្កា បន្ទប់ទាំងមូលត្រូវបានបំភ្លឺ។ ផ្កានៃផ្កាភីអូនីកាន់តែមានមន្តស្នេហ៍ និងទាក់ទាញនៅក្រោមពន្លឺព្រះអាទិត្យ ផ្កាអានីសបានភ្លឺចែងចាំង ហើយស្លឹកឈើយូកាលីបទូសបញ្ចេញក្លិនក្រអូបស្រាលៗ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយអ្វីបានក្រៅពីដើរទៅភួងផ្កា អង្គុយចុះស្ងាត់ៗមួយសន្ទុះ ហើយមានអារម្មណ៍ថាសម្រស់ដែលធម្មជាតិប្រទានឱ្យ។
នៅពេលយប់ ពេលខ្ញុំដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយរាងកាយហត់នឿយ ហើយបើកទ្វារ ឃើញភួងផ្កានោះនៅតែភ្លឺចែងចាំង ភាពអស់កម្លាំង និងភាពតានតឹងទាំងអស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាត្រូវបានបំបាត់ចោលទាំងស្រុង។ នឹកឃើញរាល់ព័ត៌មានលម្អិតតូចៗនៃថ្ងៃនោះ មានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ និងភាពកក់ក្តៅនេះ។
នៅក្នុងយុគសម័យដ៏មមាញឹកនេះ យើងតែងតែមើលរំលងភាពស្រស់ស្អាតក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែភួងផ្កាប៉េនីនេះ ផ្កាម្លិះផ្កាយ និងដើមអូកាលីបទូស គឺដូចជាធ្នឹមពន្លឺ បំភ្លឺជ្រុងដែលភ្លេចនៅក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ។ វាបានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យស្វែងរកភាពស្រស់ស្អាតនៅក្នុងភាពធម្មតា និងឱ្យតម្លៃចំពោះភាពកក់ក្តៅ និងអារម្មណ៍គ្រប់បែបយ៉ាងនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ។ វានឹងបន្តអមដំណើរខ្ញុំ ហើយក្លាយជាទេសភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ពេលវេលាបង្ហោះ៖ ថ្ងៃទី ១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០២៥